011 Misja

 Brązowowłosy mężczyzna spoglądał z zamyśleniem na otaczający go las. Powoli zaczynało się już ściemniać, drzewa rzucały wydłużone, posępne cienie. Słońce  zachodziło ostrzegając przed zbliżającą się nocą. Las ten był wyjątkowy i to nie dlatego, że był jakiś szczególnie interesujący z powodu rodzajów drzew, których było tu dość sporo czy interesującej flory jak mchy, porosty, grzyby rosnące pod strzelistymi sosnami. Las ten był specyficzny bo nie było w nim słychać żadnych dźwięków; świergotu ptaków, łamanych gałązek, wycia wilków, nawoływania się podróżnych, a nawet cykania świerszczy, nawet wiatr nie gwizdał pomiędzy drzewami.  Harrison, Nott i Lestrange pod dwoma dosyć dużymi dębami.

- Harrison co robimy? Nie możemy spędzić tu nocy- burknął Nott.

- Dzisiaj już na pewno ich nie znajdziemy, nie ma takiej szansy więc nie narzekaj tylko rozkładaj manatki. Rozpalimy ogień, zjemy coś i napijemy się ognistej Ogdena żeby trochę rozgrzać się od środka.

- Od kiedy to Ty wydajesz polecenia?- zapytał unosząc lekko brew Lestrange.

- Myślicie, że chciałem tu z Wami wyruszyć? Czarny Pan tak rozkazał. Osobiście myślę, że załatwił bym to lepiej bez dwóch narzekających na wszystko panienek. Już dawno znalazłbym olbrzymy gdyby nie Wasza zwłoka- odpowiedział James uśmiechając się pogardliwie. –Accio opał- warknął, a jego stronę poszybowały kawałki drewna, gałęzie- wingardium lewiosa- opał szybował delikatnie nad ziemią; mężczyzna skierował go w miejsce nieco oddalone od dębów- finie- drewna opadły na kupkę.

- Przestań się nas w kółko czepiać. My dłużej służymy Czarnemu Panu niż Ty. Nam ufa bardziej- rzucił Nott rozpakowując prowiant z niewielkiego plecaka, na który rzucone było zaklęcie powiększenia( mieściło się w nim dużo więcej rzeczy niż normalnie). James zaśmiał się chrapliwie.

- Wam…ufa…bardziej? Proszę Was nie żartujcie w taki sposób.

-Harrison przestań w końcu uważać się za pępek świata- powiedział cicho Nott, patrząc w wyblakłe, zielone oczy mężczyzny.

- Słuchaj mnie gnojku- James zbliżył się do mężczyzny tak, że teraz ich twarze dzieliło już tylko kilka centymetrów, Lestrange uniósł różdżkę niepewnie patrząc na dwójkę mężczyzn- Robiłem takie rzeczy w życiu o których ty nawet nie śniłeś. Zawsze sam byłem dla siebie Panem albo wydawałem polecenia innym. Nie jestem już gówniarzem, a niektóre przyzwyczajenia ciężko jest zmienić. Im szybciej wypełnię misje, które ma dla mnie Lord  tym szybciej zbliżę się do jednego z moich przyzwyczajeń. Rozumiesz? Więc zamknij mordę i rób co Ci mówię- uśmiechnął się kpiąco po czym odwrócił się w stronę ściany drzew naprzeciwko.-Wy tu wszystko przygotujcie do spędzenia nocy, a ja pójdę się rozglądnąć póki jeszcze coś widać- powiedział po czym ruszył w gęstwinę drzew powoli się w niej zanurzając.

Cholerni głupcy, że też z takimi osobnikami musiał wyruszyć na tą misję. Ledwo co a straciłby panowanie nad sobą i splunął by w twarz temu idiocie Nottowi. Za kogo on się u diabła uważa? Za jakieś super sługę Czarnego Pana? Nie no chyba nie. To nieudacznik, tak jak ten Lestrange. James nie miał pojęcia dlaczego Bellatriks wyszła za takiego mężczyznę wszak była kobietą z klasą, pełną energii i tego cudownego okrucieństwa. Miała większe jaja niż jej małżonek. Czarny Pan chyba to ją szanował najbardziej, a ona fanatycznie wręcz go kochała. Najprawdopodobniej całe życie dążyła do tego aby być jego najwierniejszym sługą. Zdaniem Harrisona ona nie była sługą była wspólnikiem w zmowie okrutników. Teraz on- Harrison- do nich dołączył aby tylko on… ani nie był niewolnikiem ani wspólnikiem. Sam nie wiedział jaką rolę tu pełni… może tą od bardzo brudnej roboty aby psychika sług Lorda nie została zbytnio nadszarpnięta. Jeżeli więc myśleć tym tokiem rozumowania to był czymś gorszym niż sługa, był idiotą, ale miał cel. Na końcu tej upodlonej ścieżki( właściwie wcale nie była taka zła w końcu lubił to co robił) czekała na niego szczupła, białowłosa, młoda kobieta z pełnymi ustami, dużymi oczyma, ponętnym ciałem i tym cudownym głosem, który brzmiał najlepiej gdy błagała o litość dla brata. James poczuł ciepło „rozlewające” się w jego kroczu. Przystanął. Nie mógł się już doczekać spotkania z dziewczyną. Nie potrafił sobie już nawet wyobrazić co jej zrobi gdy znowu będzie w jego mocy. Tym razem nie pozwoli jej uciec… już nigdy jej nie wypuści ze swoich rąk. Chyba, że… znudzi mu się, ale wtedy po prostu ją zabije jednak będzie to pewien rodzaj bólu wewnętrznego w końcu to taka cenna rzecz.

 Las w dalszym ciągu wydawał się opustoszały. Mężczyzna rozglądał się w poszukiwaniu jakiegokolwiek śladu życia. Brak zwierząt miał też dobre strony. To oznaczało, że gdzieś tu blisko musiały być olbrzymy to dlatego nie było zwierzyny. Uciekła w popłochu zrozumiawszy co za potwory zamieszkują to miejsce. Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni swojego długiego, czarnego, skórzanego płaszcza piersiówkę, w której znajdował się trunek Ogdena po czym pociągnął z niej spory łyk. Poczuł przyjemne ciepło rozlewające się po jego ciele, kolejny spory łyk otrzeźwił jego myślenie, uśmiechnął się do siebie i swoich myśli, planów, wyobrażeń. Zakręcił buteleczkę i schował ją do kieszeni. Smak whisky przywołał wspomnienia.

 - Pauline, może napijemy się ognistej? – brązowowłosy, przystojny mężczyzna uśmiechnął się szeroko do swojej pięknej, jasnowłosej towarzyszki. Znajdowali się w dużym, ładnym pokoju oświetlonym nikłym światłem świec rozłożonych na podłodze. Sprzętów było tu mało. Centralny punkt stanowiło ogromnych rozmiarów drewniane łóżko z baldachimem z krwiście czerwoną pościelą, płatki róż były rozsypane po podłodze, kilku meblach, które stały przy ścianie (  drewnianej komodzie i niewielkim stoliku na którym stał wazon wypełniony czarnymi różami). Mężczyzna i kobieta siedzieli na podłodze, na miękkich czarnych poduszkach,plecami opierali się o łóżko; przed nimi rozłożony był biały obrus, na którym stało kila świec pachnących lawendą, dwa- już puste-talerze oraz butelka ognistej whisky Ogdena i dwie niewielkie szklaneczki.

- Nie wiem czy to dobry pomysł- powiedziała ze śmiechem dziewczyna- Dzisiaj już chyba za dużo wypiłam-policzki kobiety były zaróżowione, a jej oczy świeciły się nienaturalnie w blasku świec.

- Przecież wypiłaś tylko kilka tych miniaturowych szklaneczek. Daj spokój…- mężczyzna nalał do szklanek sporą ilość ognistego trunku.

- James, a powiedz mi… dlaczego tak często zmieniasz mieszkania?- zapytała rozglądając się po pokoju; patrząc na jasnobrązową podłogę z prawdziwego drzewa, bordowe ściany, dwa duże okna znajdujące się z prawej strony łóżka i na ogromne lustro stojące tak aby osoba będąca na łóżku mogła się dokładnie widzieć.

- Mówiłem Ci już to setki razy. Lubię nowe miejsca- powiedział z uśmiechem wypijając łyk ognistej i uśmiechając się delikatnie do dziewczyny.

- Nie chciałbyś zamieszkać gdzieś na stałe?  Ustatkować się?

- Jestem ustatkowany. Mam Ciebie.

- Nie jestem Twoją żoną, James.

- Kiedyś będziesz- kobieta pokręciła przecząco głową wypijając spory łyk ze swojej niewielkiej szklanki.

- Nie wiem czy będę chciała prowadzić taki tryb życia jak Ty. Częste przeprowadzki, dużo alkoholu, w dodatku nadal nie wiem czy mogę Ci ufać- brązowowłosy musnął ustami jej szyję.

-Pauline przestań. Cieszmy się tą chwilą, która trwa…

- Zawsze mówisz to samo „Pauline cieszmy się chwilą” …- burknęła odsuwając się od chłopaka, w jego oczach pojawił się dziwny błysk, ale ona nie zauważyła tego.

- Kochanie czy naprawdę musimy się kłócić? To taki specjalny wieczór…

- Jedyne co jest w nim specjalne to to, że znalazłeś trochę czasu aby się ze mną spotkać…

-Zamknij się.

-Słucham?- Pauline spojrzała ze zdziwieniem na swojego partnera. On uśmiechnął się tylko nieznacznie.

-Powiedziałem żebyś wreszcie się uciszyła- odparł zbliżając swoją twarz do jej twarzy. Pocałował ją namiętnie, ale ona nie odwzajemniła pocałunku tak jak on tego pragnął więc przygryzł lekko jej wargę. Kobieta odsunęła się od niego.

- Jak mogłeś powiedzieć do mnie „zamknij się”? Myślałam, że Ci na mnie zależy- Harrison z trudem powstrzymywał się od wybuchu złości, a tym samym agresji.

-Przepraszam, kochanie. Wiesz jaki impulsywny czasami jestem. Niedawno wróciłem z Londynu z banku… mam bardzo wiele spraw na głowie. Przepraszam- kąciki ust Verges uniosły się lekko, spojrzała na Jamesa, swoimi jasnoniebieskimi oczyma.

- To ja przepraszam. Wiem ile Cię kosztuje przygotowanie wszystkiego na moje przyjście czy wybranie jakiś ciekawych miejsc w które możesz mnie zabrać o wycieczkach kilkudniowych już nie wspominając, a ja jeszcze narzekam. Jestem okropna wiem. Kocham Cię James., tak bardzo Cię kocham…- oparła głowę na jego ramieniu mrucząc mu do ucha niczym zadowolony kot.

-  Przyjmijmy, że to była wina nas obojga, a teraz spędźmy wieczór w przyjemniejszy sposób. Stęskniłem się za Tobą…- powiedział cicho podnosząc jej głową na wysokość swojej i zaczynając obsypywać ją pocałunkami, po szyi, dekolcie, policzkach, nosie i w końcu ustach. Zaczęli całować się namiętnie, biała koszula Pauline z maleńkimi czarnymi guziczkami opadła na ziemię odsłaniając kształtny biust. 

 Ognista kojarzyła mu się niemalże zawsze z nią z ich wieczorami spędzanymi razem w upojeniu alkoholowym, a później niezapomnianych nocy. Oczywiście nigdy nie porzucił gwałtów… ale tylko dla Pauline był delikatny i tylko jej tak naprawdę nie krzywdził bo pragnęła go w podobnym stopniu jak on jej; tyle tylko, że tak naprawdę ona chciała człowieka, którym on nigdy nie był. Pracownika banku Gringotta, miłego, przeważnie zachowującego się stosownie młodego mężczyzny, który często wyjeżdżał w interesach i nie lubił zbyt długo mieszkać w jednym domu czy mieszkaniu. Powód zmieniania miejsca zamieszkania? Właściciele przeważnie wracali albo zwłoki zostawały znalezione przez mugolską policję. Oczywiście James zawsze zabijał swoje ofiary tak jak robią to mugole; dusił, ciął nożem, topił, roztrzaskiwał głowę, ale i tak nie mógł sobie pozwolić na zbyt duży rozgłos bo magiczny świat mógł w każdej chwili zainteresować się tym, że morderca jest nieuchwytny.

 Dobrze jest mieć wspomnienia; tym bardziej, że świat z roku na rok staje się coraz bardziej popieprzony, a ludzie bezuczuciowi.

 Krzywy uśmiech zagościł na twarzy Harrisona; jego zimny śmiech rozbrzmiał w pustym, cichym lesie niczym apel szaleńca.

**

 Ok, ok. To taki rozdział w całości poświęcony naszej Mrocznej Postaci. Myślę, że wspominki z jego życia to dobre wyjście. Najlepiej dowiedzieć się jak najwięcej.

 Szczerze Wam powiem, że teraz musze pisać na bieżąco bo rozdziały napisane jeszcze w czasie wakacji już dawno mi się skończyły. Może zdarzyć się późniejsze dodawanie notek…za co z góry przepraszam. Oczywiście będę bardzo się starać aby nadążyć bo sama jestem ciekawa jak to się rozwinie( przeważnie wszystko samo się pisze). Pozdrawiam i dziękuję czytającym i komentującym jak i sporej części z Was, która nie komentuje bo nie chce lub nie komentuje bo nie ma czasu( co jestem w stanie w małym stopniu zrozumieć bo jestem w podobnej sytuacji).