007 Sekretne Spotkania

    Nasze życie nie zawsze jest dobre, często oczekujemy, że kiedyś tam w przyszłości czeka nas coś lepszego, wspanialszego, porywającego… lepszy dom, partner, większa wiedza, więcej kasy…  jednak… gdy przyszłość już nadchodzi zaczynamy myśleć nad tym, że jednak kiedyś było lepiej, że nasz wybranek był najlepszy spośród wszystkich, a życie też było dużo słodsze i przyjemniejsze niż obecnie.

 Larrysa Nicolson często myślała nad swoją przeszłością, w której był… Nathaniel. Ich poznanie, rozmowy do rana, pocałunki. Wszystko było takie słodkie i szczere… przynajmniej ona była pewna, że to takie właśnie było; do pewnego momentu. Nie mówiła o niczym swoim przyjaciółkom bo wiedziała, że nazwą ją idiotką i będą odradzać czegokolwiek, poza tym ona nie miała zamiaru nic z tym robić. Nate oszukiwał ją i zdradzał, zniszczył ją od wewnątrz, coś utraciła. Był jej pierwszą prawdziwą miłością i jak do tej pory ostatnią. Od jakiegoś czasu obserwując Sylvię i jej chłopaka- to jak spacerują przy jeziorze, trzymają się za ręce i mówią sobie czułe słówka- poczuła ukłucie zazdrości.

 Niewielki, nagły ból w okolicach serca. Brakowało jej tego, tych utraconych chwil w objęciach blondyna. Wiedziała, że to już nie wróci, ale nocami, takimi jak ta… gdy w pokoju dało się słyszeć miarowe oddechy dziewczyn lubiła leżeć w ciemności i myśleć, rozpamiętywać chwile, które już nigdy nie wrócą. Czasami w oku zakręciła się jej łza, ale dzięki temu rano wstawała z uśmiechem na ustach, z gotową maską radosnej młodej kobiety gotowej na stawianie czoła  wyzwaniom i problemom nowego dnia. Udawała twardą i szczęśliwą, ale w rzeczywistości taka nie była. Jej wnętrze było delikatne i kruche obecnie w ruinie. Aby je odbudować trzeba było lat i odzyskania zaufania do ludzi.

 Tak, Larrysa nie ufała już ludziom, nawet tym najbliższym. Próbowała, ale często w komplementach doszukiwała się fałszywych słów i drwin. Nie była pewna czy tak było w rzeczywistości czy tylko jej umysł tak to rozumiał.

  Usłyszała jak ktoś podnosi się cichutko z łóżka; dostrzegła odbijające się w świetle księżyca białe włosy; wiedziała już, że to Vivienne. Dziewczyna otworzyła drzwi i zniknęła za nimi. Larrysa nie wiedziała dlaczego, ale podniosła się z łóżka, zarzuciła na siebie swój ciemnoniebieski nieco wypłowiały szlafrok, który dostała od babci mieszkającej w Kanadziei bardzo go lubiła; miał już tak wiele lat, a ona nadal go ubierała… to jedyna rzecz, pamiątka, która pozostała jej po babci Danieli, która zmarła przez nieudany eksperyment; eliksir- pomyliła składniki i jej dom eksplodował, a ona i dziadek Feliks spłonęli w nim. Na palcach opuściła dormitorium i weszła do Pokoju Wspólnego akurat zauważyła jak przejście w ścianie zamyka się więc ruszyła szybko w tamtą stronę.

- Czysta Krew- powiedziała cicho po czym wyszła na korytarz. Zobaczyła jasne włosy znikające w ciemności. Przyśpieszyła kroku idąc za Girardet, która zmierzała w górę schodów. Szła za nią cichutko pilnując aby nie  stracić jej z oczu. Dziewczyna najwyraźniej szła na wieżę astronomiczną. Larrysa podziwiała ją, że tak bardzo ryzykuje skradając się po zamku o tej porze samotnie mimo tego, że tempo Vi było szybkie, a jej kroki  bezszelestne; niczym jakaś zjawa, której stopy nie dotykają gruntu.

 Larrysa zatrzymała się w cieniu dawanym jej przez drzwi, obserwując dziewczynę, która coś do kogoś mówiła…”Czyżby zwariowała?” przemknęło jej przez głowę, ale nagle znikąd pojawił się Harry Potter; brązowowłosej ledwo udało się zatrzymać pisk chcący wydobyć się z jej ust.

- Dziwne, prawda?- odwróciła się szybko za siebie. Zobaczyła rudowłosego, piegowatego chłopaka,przyjaciela Pottera.

-Co Ty tu…- zaczęła zdziwiona.

-To co Ty.

- Dlaczego oni się tu spotykają?- zapytała z zaciekawieniem obserwując dwójkę pogrążoną w rozmowie pod gwiaździstym niebem, ale to księżyc świecił dziś najjaśniej; była pełnia ...

- Nie mam pojęcia. To ślizgonka, ale Harry chyba tego nie rozumie. Poza tym nie wiem po co w ogóle z Tobą o tym rozmawiam. Może to jakiś wasz spisek?- Lar pokręciła głową z niedowierzeniem.

- Zawsze myślałam, że Smok przesadzał z komentowaniem Twojego zachowania, ale najwyraźniej miał rację. Nie wszystko musi być spiskiem przeciwko świętym gryfonom- warknęła.

- Dobrze już dobrze, ale swoją drogą… ciekawe o czym rozmawiają; może zbliżmy się trochę… Cholera, wiedziałem żeby zabrać uszy dalekiego zasięgu.

- Poważnie byś ich podsłuchiwał? Myślę, że to ich sprawa!- powiedziała poirytowana dziewczyna- Wy gryfoni… ciekawscy, wiecznie ciekawscy.

- To w takim razie co tu robisz?- burknął Weasley, którego uszy zaczerwieniły się lekko.

- Martwiłam się o nią, że gdzieś się zgubi albo, że złapie ją Filch- stwierdziła cicho Nicolson- teraz już wiem, że … jest… bezpieczna

-Tak, w końcu jakby co to złapią ją z gryfonem, a plotki będą takie, że nawet wolę o tym nie myśleć.

-  To ich osobista sprawa, więc chodźmy stąd; dajmy im trochę prywatności- Larrysa nie wiedziała, że to mówi. Mimo wszystko była ślizgonką i niekoniecznie lubiła gryfonów, a z Chłopca-Który-Przeżył wszyscy  drwili w ich domu.

- Jesteś pewna? Może jak stąd pójdę to ona rzuci na niego jakąś klątwę albo po prostu go uśmierci? Pojawiła się niewiadomo skąd, a teraz gada sobie w najlepsze z jedyną nadzieją świata czarodziejów? Nie ufam jej.- mruknął chłopak, Nicolson zaśmiała się mimowolnie- Co Cię tak bawi?

- Ty chyba żartujesz…? Nie… nie wytrzymam tu z Tobą rudzielcu. Chodźmy. Mogę Ci zagwarantować, że Vi muchy by nie skrzywdziła- co prawda Lar nie była tego do końca pewna, ale miała nadzieję, że przekona Weasleya.

-Dobra, ale jak nie wróci do kilku godzin to będzie to tylko twoja wina.

-A co Ty się w opiekunkę  bawisz? Matko… jak dobrze, że jestem w Slytherinie.

-Taaa… wy tam się w ogóle sobą nie przejmujecie- powiedział z przekąsem chłopak ruszając w stronę schodów, Nicolson szła za nim kręcąc głową.

- Gdybyśmy się sobą nie przejmowali to chyba by mnie tu nie było, bystrzaku.

- Niby tak, ale i tak wam nie uf…- tup, tup, tup- ktoś szedł w ich stronę, Larrysa pociągnęła Weasleya za rękę i zagłębiła się w jakiś ciemny korytarz, otworzyła drzwi do toalety.

-Chyba żartujesz, to damska nie wejdę tam- zaprotestował chłopak.

- Och, przymknij się!- warknęła po czym wepchnęła go do pomieszczenia- Teraz cicho…- zbliżyła się do drzwi nasłuchując. Odgłos kroków był coraz bliżej.

-To wszystko Twoja wina, a raczej Twojej koleżanki- narzekał gryfon co bardzo denerwowało dziewczynę, ale i bawiło. Usłyszała jak kroki oddalają się, uchyliła delikatnie drzwi po to aby zobaczyć jasne włosy, idealnie ułożone, od razu wiedziała kim jest osobnik, którego włosy właśnie zobaczyła tylko co Malfoy robił o tej porze poza sypialnią…- Kto to był?- z zainteresowaniem zapytał Ron.

- Filch- odpowiedziała automatycznie dziewczyna; wiedziała, że gdyby zdradziła mu kim była osoba, która minęła drzwi toalety mogłoby to się skończyć bardzo źle- Odczekajmy jeszcze chwilę.

- Dobra, ale możesz mnie w końcu puścić…-zapytał nieśmiało chłopak. Lar spojrzała w dół; rzeczywiście nadal trzymała go za rękę. Pośpiesznie wzięła dłoń.

- Nie bój się, mój dotyk nie zabija, nie zamienisz się w zieloną gadzinę- szepnęła uśmiechając się delikatnie, uszy Weasleya całkiem się zaczerwieniły, ale na szczeście było ciemno i Nicolson nic nie zauważyła- Dobra, chodź dowcipnisiu- mruknęła wychodząc z toalety, doszli do schodów po czym zaczęli schodzić nimi  w dół.- Cóż tak zamilkłeś? Nie masz w zanadrzu kolejnych głupich uwag na temat Slytherińczyków ?

- Najwyraźniej jak na razie mi się skończyły.-odpowiedział niezbyt inteligentnie chłopak, kąciki ust Lar podniosły się niebezpiecznie.

- Ty chyba powinieneś już skręcać, tam o ile dobrze wiem jest wejście do Waszej wieży.

- Przecież muszę Cię odprowadzić.- powiedział cicho Weasley. Dziewczyna zatrzymała się nagle po czym odwróciła się w stronę chłopaka.

- Dlaczego musisz?- zapytała ze zdziwieniem.

- Nie zostawię Cię przecież tu samej, no wiesz… jesteś dziewczyną- Larrysa zaśmiała się szczerze zakrywając usta ręką.

- Poważnie? Ha ha ha! Słodki jesteś, ale nie musisz. Nic mi się nie stanie. Jestem już dużą dziewczynką.

- Mimo wszystko odprowadzę Cię-  rudowłosy nie dawał za wygraną.

-Dobrze jak chcesz- powiedziała po czym ruszyli w stronę lochów.

- Nikt nigdy Cię nie odprowadzał czy jak, że tak Cię to śmieszy?

- Ojjj ostatnim razem odprowadzał mnie mój były facet czego w sumie nie można nazwać odprowadzaniem bo był z tego samego domu co ja- odparła przypominając sobie późne powroty jej i Nate’a.

- Czyli  tak naprawdę nikt Cię nigdy nie odprowadzał. Powinnaś zapamiętać to do końca życia- mruknął- tym bardziej, że to ja jestem osobą, która bezpiecznie doprowadzi Cię do Twojej… zielonej siedziby.

-Przestań już bo nie mogę się śmiać, a rozbrajasz mnie! Jesteś taki zabawny- rudowłosy wyprostował się niezwykle z siebie zadowolony. Nicolson niemalże dusiła się od śmiechu, nie mogła uwierzyć w to, że ktoś mógł być taki jak chłopak, który ją odprowadzał, ale przynajmniej poprawił jej humor. Zatrzymali się przed wejściem do Pokoju Wspólnego Slytherinu. Dziewczyna odwróciła się w stronę Rona, stanęła na palcach i pocałowała go w prawy policzek- Dziękuję bardzo za tak przyjemną podróż, wiesz jak poprawić kobiecie humor- powiedziała chichocząc- A to za odwagę- stwierdziła ze śmiechem całując go w lewy policzek wypowiedziała cicho hasło po czym weszła do Pokoju Wspólnego zostawiając zszokowanego gryfona w lochach właściwie to sama była zaskoczona swoim zachowaniem, ale w końcu czemu nie i tak nikt nigdy się o tym nie dowie; była pewna, że rudowłosy dochowa tego małego sekretu, który mógłby zdyskredytować ich dwójkę.

**

 Vivienne weszła na wieżę astronomiczną i rozejrzała się niepewnie; gdzieś tu musiał być Harry tylko gdzie…

- Mam nadzieję, że jeszcze nie poszedłeś sobie…- rzuciła gdzieś w przestrzeń.

- Hej- spojrzała w stronę z której dobiegał głos; ujrzała dość wysokiego chłopaka z ciemnymi włosami, które znajdowały się w artystycznym nieładzie – Peleryna niewidka zawsze się przydaje- stwierdził podchodząc do niej- Myślałem już, że nie przyjdziesz, tak długo Cię nie było…

- Nie wiedziałam, że droga tu tyle mi zajmie poza tym szła za mną Larrysa w sumie to pewnie stoi przy wyjściu z wieży, ale pewnie zaraz pójdzie; wolę udawać, że jej nie widziałam- powiedziała jasnowłosa uśmiechając się delikatnie.

-  Bardzo dobrze, że tu jest bo może dzięki temu Ron sobie stąd pójdzie- w odpowiedzi na pytające spojrzenie dziewczyny wyszczerzył do niej swoje białe zęby- śledził mnie.

-Jak to się stało, że cztery dni temu nikt za nami nie szedł, a teraz przyszła aż dwójka...

- Nie mam pojęcia- odparł szczerze Harry po czym oparł się o balustradę; Vievienne zrobiła to samo. Oboje wpatrywali się w niezwykle jasny księżyć, który wydawał się być na wyciągnięcie ręki- Jeżeli mogę być szczery to sporo myślałem o naszej ostatniej rozmowie- zaczął przypominając sobie jak to opowiedział dziewczynie właściwie całe swoje życie- a raczej moim monologu i jestem zdziwiony, że spotkałaś się ze mną ponownie.

- Chyba żartujesz! Byłam, a właściwie nadal jestem pod dużym wrażeniem tej historii. Twoje życie nie było szczęśliwe zupełnie tak jak moje. Dodatkowo zapewne to jest prawda i… jesteś wybrańcem, a to oznacza, że masz nie lada misję do wypełnienia, co więcej z tego zadania właściwie nie masz prawa wyjść żywy.

-Bardzo mnie pocieszyłaś- mruknął chłopak patrząc na nią kątem oka- zdaję sobie z tego sprawę i… to w Tobie lubię- Girardet spojrzała w jego zielone oczy nadal delikatnie się uśmiechając- bezpośredniość, bo mimo, że Ron i Hermiona są moimi przyjaciółmi i zawsze mi pomagali to trochę zaczyna już mnie irytować ich biadolenie i rzucanie mi dziwnych spojrzeń; omijanie tematu Syriusza… chociaż to dobrze bo nie chcę z nimi o tym gadać. Oni mają pełne rodziny w życiu nie spotkało ich nigdy – na szczęście- nic złego więc nie zrozumieją, poza tym nie chcę nawet aby zrozumieli.

- Bardzo szlachetny jesteś- stwierdziła z uznaniem dziewczyna nadal wpatrując się w  tą cudowną zieleń; nieznacznie przysunęła się do chłopaka.

-  To również wada- uznał rumieniąc się lekko- Kurcze, jutro muszę zacząć przeprowadzać sprawdziany do drużyny quidditcha…

- Ooo, a jaką masz pozycję?- zapytała z zainteresowaniem niebieskooka.

- Szukający

- Też muszę zapisać się do naszej drużyny, chociaż… już dawno nie latałam więc muszę to przemyśleć- Harry prychnął cicho- Co? Nie wierzysz w moje umiejętności? Uwierz mi, że jestem świetnym obrońcą, kiedyś chciałam nawet iść w tym kierunku; grać w reprezentacji Francji po ukończeniu szkoły- mówiła rozmarzonym głosem jakby przypominając sobie jakieś dziecięce pragnienia, które nigdy się nie spełnią.

-Zawsze możesz zostać- tym razem to ona prychnęła- Chodzi mi tylko o to, że ślizgoni nie przyjmą Cię do drużyny.

-A to dlaczego?

- Nie przyjmują dziewczyn… Myślą, że tylko faceci dadzą radę chociaż i tak są beznadziejni. Cały czas faulują- powiedział z goryczą zielonooki.

- Skopię im tyłki w takim razie i się nie zapiszę. Skoro są tacy jak mówisz, a wierzę Ci bo widząc i słysząc członków tej drużyny muszę się z Tobą zgodzić nawet jeżeli nie chcę,  nie zaszczycę ich swoją perfekcyjną obroną.

- Malfoya też nie lubisz? Jest szukającym.

- Znowu zaczynasz? O co Ci chodzi z tym chłopakiem? Przyczepiłeś się do niego, a ja uważam, że on wcale nie jest taki zły jak myśli większość- spojrzała w księżyc tymczasem  Potter wpatrywał się w nią jakby widział ją po raz pierwszy w życiu.

- No nie… Ciebie też omamił?

- Uspokój się nikt mnie nie omamił ani nie zauroczył po prostu uważam, że on również przeżywa coś cieżkiego.

-Tak! To, że jego cała rodzina i on pewnie też to śmierciożercy!- Harry uniósł nieco głos.

- Jeżeli masz zamiar mówić do mnie takim tonem to nie mamy o czym rozmawiać- stwierdziła dziewczyna kierując się w stronę wyjścia; gryfon złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie obejmując, dziewczyna zdziwiła się,  nic jednak  nie powiedziała ani nie odwzajemniła uścisku.

-Nie odchodź, przepraszam.

- Dobrze już zazdrośniku… Jesteś taki… zupełnie jak brat. Mój kochany braciszek- zamruczała przytulając go.

- Braciszek?

-Tak, młodszy brat, a do tego przyjaciel.

- Nie myślisz o mnie w inny sposób?- zapytał cicho odrywając się od niej i patrząc w jej puste oczy.

- Niby w jaki?- chłopak zawahał się- No powiedz, proszę.

-  A w taki, że jestem najwspanialszym bratem na świecie. Poza tym zawsze chciałem mieć starszą siostrę- powiedział z uśmiechem, który udanie maskował to jak czuł się w obecnej chwili. Nie spodziewał się niczego, ale „brat” ? To sprawiało ból i to cholerny.

 Dobra mina do złej gry to podstawa jeżeli za wszelką cenę chce się kogoś przy sobie zatrzymać wiedząc, że wyjawienie prawdy sprawi, że osoba na której nam zależy odsunie się od nas już na zawsze pozostawiając w naszym życiu tylko żal do siebie i pustkę; wieczną pustkę.

 Jeżeli to co Harry czuł do tej nierealistycznej istoty nie było prawdziwą miłości to chłopak nie był pewny czy chce ją kiedyś przeżyć

**

 Kolejny dziwny rozdział. Przepraszam Was, ale przede wszystkim siebie; próbowałam poprawić, ale nie umiałam dlatego też go opublikowałam J z tego co się orientuję następny będzie lepszy J Dziękuję za komentarze ii w dalszym ciągu SZUKAM BETY. Zaczynają się studia nie wiem jak to będzie z rozdziałami J Wiem, że wiele osób czyta, ale z braku czasu czy chęci nie komentuje.. no, ale czemu nie.  Postaram się w październiku też dodać tak 3 rozdziały jak nie 4.